后十九日复上宰相书

后十九日复上宰相书原文：

我跟师父出家去，先将我那当官身衣服烧毁了罢。下次小的每，将过柳翠当官身的衣服来者。五漏作形骸，半生全不悟。脱却驴马身，正果天堂路。今日遇真僧，烧衣便归去。弟子烧衣，师当下火。是。弟子烧衣，师当(...)
杜甫到江陵，在秋天。宋玉名篇《九辩》正以悲秋发端：“悲哉秋之为气也，萧瑟兮草木摇落而变衰。”其辞旨又在抒写“贫士失职而志不平”，与杜甫当时的情怀共鸣(...)
云梦南来，岷嶓东会，楼前天水苍茫。黄州太守，万里作金汤。淮上烟尘初敛，仍安集、耕陇渔乡。须知道，纶巾羽扇，不独数周郎。
过片“念佳人音尘别后，对此应解相思”这两句，上承“欲下迟迟”，下启对情思的描写。过片接得自然妥贴，浑然无迹，深得宛转情致。下边主要从对方写起。遥想对方此夜里“最关情”的当是“漏声正永”，“暗断肠”的应为“花影偷移”。随着漏声相接、花影移动，时间悄悄地消逝，而两人的相会仍遥遥无期，故而有“暗断肠”之语。料想明天夜月，清光也未必会减弱多少，只是明天夜里是阴是晴，谁能预料得到呢？两人之所以共同留恋今宵清景，是因为今年一别之后，只能待明年再见了。这是接写对方的此夜情，自己怀念对方的情思，不从自己方面写出，而偏从对方那里写出，对方的此夜情，也正是自己的此夜情；写对方也是写自己，心心相印，虽悬隔两地而情思若一，越写越深婉，越写越显出两人音尘别后的深情。上片“露坐久”，“栏干凭暖”的深刻含意，通过对对方此夜情的两层描写揭示出来。歇拍三句“人强健，清樽素影，长愿相随。”结得雍容和婉，有不尽之情，而无衰飒之感。这首词的结句东坡的《水调歌头》结句，“但愿人长久，千里共婵娟”，都是从谢庄《月赋》“隔千里兮共明月”句化来。但苏词劲健，本词和婉，艺术风格不同。
这首词抒写女子的离愁别恨。词以形传神，从人物的外貌转而深入其内心世界，通过描写一位歌女的生活片断，即在冬日的清晨起床梳妆时的生活情景，展现了歌女们痛苦与苦闷的内心世界。上片即行点题。首二句以素描手法勾勒出一幅图画：主人公于冬日凌晨临镜梳妆，精心地在额上涂出梅状五色花朵。“帘幕卷”，暗示她已起床；轻霜，气候只微寒；因微寒而呵手，可想见她的娇怯；梅妆，是一种美妆，始于南朝宋寿阳公主；试梅妆，谓试着描画梅花妆。后二句写她本有离愁别恨，所以把眉画得像远山一样修长。古人有以山水喻别离的习惯，眉黛之长，象征水阔山长。用远山比美人之眉，由来已久。以上，读者从歌女一番对镜梳妆、顾影自怜的举动中，尤其是从她描眉作“远山长”当中，可以窥见她内心的凄苦和对爱情的渴望。下片极其成功进行了心理刻画，描写了歌女内心的凄苦和悲凉。首三句写她追忆往事，哀叹芳年易逝，内心伤感不已。此三句，寥寥数语便道出了女主人公对于自身命运不能自主而只得让美好年华虚度在陪人欢笑上的痛楚。结尾三句，以女主人公“拟歌先敛”、强颜欢笑、寸肠欲断的情态，活灵活现地刻画出歌女无法获得幸福生活而为生计被迫卖唱的痛苦心情。“拟歌先敛，欲笑还颦”八个字，透露了这位靠色艺谋生的歌女不得不强颜欢笑的苦闷。自己卷起带霜的门帘，然后呵手试妆，可见其孤独困苦。是对卖笑生活的总结，也是对从良后的现实的概括。末句“最断人肠”隐含着作者的同情，语简意深，十分传神。此词写人眉目传神，入木三分，将歌妓的怨嗟和悲苦刻画得栩栩如生、呼之欲出，足见词人生活体验和艺术功力之深。
诗人通过桃花、李花容易凋谢与小草青色长久相对比，暗示了这样的一个哲理：桃花、李花虽然美丽，生命力却弱小；青草虽然朴素无华，生命力却很强大。 《城南》二首描写了暮春(...)
妾身陈玉英是也，在这嘉兴府，做着第二个行首。有大行首李素兰。与李玉壶作伴，有他母亲板障，剪了头发，不出来官身，如今我做了大行首。李玉壶昨日望我，要与李素兰厮见一面。许他今日相见，着梅香先请过素兰来，且躲在房中，看他说甚么？这早晚李玉壶敢待来也。小生被那虔婆板障，赌(...)
满园素淡之香，隐寓空虚之感。以上纯用白描，不饰华采，但一座花月楼台交相辉映的幽雅园林却清晰可见。写景是为了写人。下阕要写到的那位怀人念远的闺中少妇，深藏在这座幽雅的园林之中，其风姿的秀美、心性的柔静和心情的惆怅，也就可想而知了。给人一种见其景感其人的感觉。所以，上下阕之间看似互不相属，实际上还是非常一致的。
李商隐一生不得志，只做过几任小官。其主要原因不是他无才，而是没有知己者的力荐。他生存(...)
这首词是写暮春时节，晴天白昼，游故地怀故人。词的上片开头三句是写景，晴天飞云、水边轻阴，给读者描绘出了一个美好的境界。“做弄得”是渐渐使得的意思。下面接着写人：词人在这美好境界的桥西停下了马，并且把马系在他过去也曾经系过马的树上。“旧时”两字告诉读者，这是故地重游了。在故地见到昔日的芳树还活着，还是那样翠绿，但是，昔日“翠陌寻春”的人不见了，而且眼前周围也没有人，只好漫问树梢小桃故人消息，而小桃却是无语的。风景依旧，人事全非，令作者感到伤情。而可恨的燕莺，不了解词人的痛苦，更不抚慰词人的痛苦，却隔如雨乱红飞去。下片开头四句写感慨，好像是另笔，实际仍然是上片的“闲情”的发挥，并没有断了词意。“春风意”来自苏轼《梅花》诗：“何人会得春风意，怕见黄昏雨细时。”接着两句，进一步写怨恨、写愁。前面只是说“怨恨”难于诉说，只是说“愁如许”，而此处则是到了“断肠”的地步了，到了要写“此意”“都无新句”的地步了，可见其怨恨之深，愁之深。最后两句以何时再见故人——仙侣作结，点明了题意。对于词的结句，历来是受到词家重视的，张炎就曾说过：“末句最当留意，有有余不尽之意始佳。”高观国词中固然有结句好的，如《齐天乐》的“送绝征鸿，楚峰烟数重。”但是，一般说来，他的词的结句如《霜天晓角》的：“欲访莫愁何处？旗亭在画桥侧。”《杏花天》的：“小桃也自知人恨，满面羞红难问。”《卜算子》的：“十二雕窗六曲屏，题遍伤春句。”等等都和这首《玲珑四犯》的结句一样，没有不尽之意，相反地，使人有说尽之感。这是这首词的一个缺点。

后十九日复上宰相书拼音解读：

wǒ gēn shī fù chū jiā qù ，xiān jiāng wǒ nà dāng guān shēn yī fú shāo huǐ le bà 。xià cì xiǎo de měi ，jiāng guò liǔ cuì dāng guān shēn de yī fú lái zhě 。wǔ lòu zuò xíng hái ，bàn shēng quán bú wù 。tuō què lǘ mǎ shēn ，zhèng guǒ tiān táng lù 。jīn rì yù zhēn sēng ，shāo yī biàn guī qù 。dì zǐ shāo yī ，shī dāng xià huǒ 。shì 。dì zǐ shāo yī ，shī dāng (...)
dù fǔ dào jiāng líng ，zài qiū tiān 。sòng yù míng piān 《jiǔ biàn 》zhèng yǐ bēi qiū fā duān ：“bēi zāi qiū zhī wéi qì yě ，xiāo sè xī cǎo mù yáo luò ér biàn shuāi 。”qí cí zhǐ yòu zài shū xiě “pín shì shī zhí ér zhì bú píng ”，yǔ dù fǔ dāng shí de qíng huái gòng míng (...)
yún mèng nán lái ，mín bō dōng huì ，lóu qián tiān shuǐ cāng máng 。huáng zhōu tài shǒu ，wàn lǐ zuò jīn tāng 。huái shàng yān chén chū liǎn ，réng ān jí 、gēng lǒng yú xiāng 。xū zhī dào ，lún jīn yǔ shàn ，bú dú shù zhōu láng 。
guò piàn “niàn jiā rén yīn chén bié hòu ，duì cǐ yīng jiě xiàng sī ”zhè liǎng jù ，shàng chéng “yù xià chí chí ”，xià qǐ duì qíng sī de miáo xiě 。guò piàn jiē dé zì rán tuǒ tiē ，hún rán wú jì ，shēn dé wǎn zhuǎn qíng zhì 。xià biān zhǔ yào cóng duì fāng xiě qǐ 。yáo xiǎng duì fāng cǐ yè lǐ “zuì guān qíng ”de dāng shì “lòu shēng zhèng yǒng ”，“àn duàn cháng ”de yīng wéi “huā yǐng tōu yí ”。suí zhe lòu shēng xiàng jiē 、huā yǐng yí dòng ，shí jiān qiāo qiāo dì xiāo shì ，ér liǎng rén de xiàng huì réng yáo yáo wú qī ，gù ér yǒu “àn duàn cháng ”zhī yǔ 。liào xiǎng míng tiān yè yuè ，qīng guāng yě wèi bì huì jiǎn ruò duō shǎo ，zhī shì míng tiān yè lǐ shì yīn shì qíng ，shuí néng yù liào dé dào ne ？liǎng rén zhī suǒ yǐ gòng tóng liú liàn jīn xiāo qīng jǐng ，shì yīn wéi jīn nián yī bié zhī hòu ，zhī néng dài míng nián zài jiàn le 。zhè shì jiē xiě duì fāng de cǐ yè qíng ，zì jǐ huái niàn duì fāng de qíng sī ，bú cóng zì jǐ fāng miàn xiě chū ，ér piān cóng duì fāng nà lǐ xiě chū ，duì fāng de cǐ yè qíng ，yě zhèng shì zì jǐ de cǐ yè qíng ；xiě duì fāng yě shì xiě zì jǐ ，xīn xīn xiàng yìn ，suī xuán gé liǎng dì ér qíng sī ruò yī ，yuè xiě yuè shēn wǎn ，yuè xiě yuè xiǎn chū liǎng rén yīn chén bié hòu de shēn qíng 。shàng piàn “lù zuò jiǔ ”，“lán gàn píng nuǎn ”de shēn kè hán yì ，tōng guò duì duì fāng cǐ yè qíng de liǎng céng miáo xiě jiē shì chū lái 。xiē pāi sān jù “rén qiáng jiàn ，qīng zūn sù yǐng ，zhǎng yuàn xiàng suí 。”jié dé yōng róng hé wǎn ，yǒu bú jìn zhī qíng ，ér wú shuāi sà zhī gǎn 。zhè shǒu cí de jié jù dōng pō de 《shuǐ diào gē tóu 》jié jù ，“dàn yuàn rén zhǎng jiǔ ，qiān lǐ gòng chán juān ”，dōu shì cóng xiè zhuāng 《yuè fù 》“gé qiān lǐ xī gòng míng yuè ”jù huà lái 。dàn sū cí jìn jiàn ，běn cí hé wǎn ，yì shù fēng gé bú tóng 。
zhè shǒu cí shū xiě nǚ zǐ de lí chóu bié hèn 。cí yǐ xíng chuán shén ，cóng rén wù de wài mào zhuǎn ér shēn rù qí nèi xīn shì jiè ，tōng guò miáo xiě yī wèi gē nǚ de shēng huó piàn duàn ，jí zài dōng rì de qīng chén qǐ chuáng shū zhuāng shí de shēng huó qíng jǐng ，zhǎn xiàn le gē nǚ men tòng kǔ yǔ kǔ mèn de nèi xīn shì jiè 。shàng piàn jí háng diǎn tí 。shǒu èr jù yǐ sù miáo shǒu fǎ gōu lè chū yī fú tú huà ：zhǔ rén gōng yú dōng rì líng chén lín jìng shū zhuāng ，jīng xīn dì zài é shàng tú chū méi zhuàng wǔ sè huā duǒ 。“lián mù juàn ”，àn shì tā yǐ qǐ chuáng ；qīng shuāng ，qì hòu zhī wēi hán ；yīn wēi hán ér hē shǒu ，kě xiǎng jiàn tā de jiāo qiè ；méi zhuāng ，shì yī zhǒng měi zhuāng ，shǐ yú nán cháo sòng shòu yáng gōng zhǔ ；shì méi zhuāng ，wèi shì zhe miáo huà méi huā zhuāng 。hòu èr jù xiě tā běn yǒu lí chóu bié hèn ，suǒ yǐ bǎ méi huà dé xiàng yuǎn shān yī yàng xiū zhǎng 。gǔ rén yǒu yǐ shān shuǐ yù bié lí de xí guàn ，méi dài zhī zhǎng ，xiàng zhēng shuǐ kuò shān zhǎng 。yòng yuǎn shān bǐ měi rén zhī méi ，yóu lái yǐ jiǔ 。yǐ shàng ，dú zhě cóng gē nǚ yī fān duì jìng shū zhuāng 、gù yǐng zì lián de jǔ dòng zhōng ，yóu qí shì cóng tā miáo méi zuò “yuǎn shān zhǎng ”dāng zhōng ，kě yǐ kuī jiàn tā nèi xīn de qī kǔ hé duì ài qíng de kě wàng 。xià piàn jí qí chéng gōng jìn háng le xīn lǐ kè huà ，miáo xiě le gē nǚ nèi xīn de qī kǔ hé bēi liáng 。shǒu sān jù xiě tā zhuī yì wǎng shì ，āi tàn fāng nián yì shì ，nèi xīn shāng gǎn bú yǐ 。cǐ sān jù ，liáo liáo shù yǔ biàn dào chū le nǚ zhǔ rén gōng duì yú zì shēn mìng yùn bú néng zì zhǔ ér zhī dé ràng měi hǎo nián huá xū dù zài péi rén huān xiào shàng de tòng chǔ 。jié wěi sān jù ，yǐ nǚ zhǔ rén gōng “nǐ gē xiān liǎn ”、qiáng yán huān xiào 、cùn cháng yù duàn de qíng tài ，huó líng huó xiàn dì kè huà chū gē nǚ wú fǎ huò dé xìng fú shēng huó ér wéi shēng jì bèi pò mài chàng de tòng kǔ xīn qíng 。“nǐ gē xiān liǎn ，yù xiào hái pín ”bā gè zì ，tòu lù le zhè wèi kào sè yì móu shēng de gē nǚ bú dé bú qiáng yán huān xiào de kǔ mèn 。zì jǐ juàn qǐ dài shuāng de mén lián ，rán hòu hē shǒu shì zhuāng ，kě jiàn qí gū dú kùn kǔ 。shì duì mài xiào shēng huó de zǒng jié ，yě shì duì cóng liáng hòu de xiàn shí de gài kuò 。mò jù “zuì duàn rén cháng ”yǐn hán zhe zuò zhě de tóng qíng ，yǔ jiǎn yì shēn ，shí fèn chuán shén 。cǐ cí xiě rén méi mù chuán shén ，rù mù sān fèn ，jiāng gē jì de yuàn jiē hé bēi kǔ kè huà dé xǔ xǔ rú shēng 、hū zhī yù chū ，zú jiàn cí rén shēng huó tǐ yàn hé yì shù gōng lì zhī shēn 。
shī rén tōng guò táo huā 、lǐ huā róng yì diāo xiè yǔ xiǎo cǎo qīng sè zhǎng jiǔ xiàng duì bǐ ，àn shì le zhè yàng de yī gè zhé lǐ ：táo huā 、lǐ huā suī rán měi lì ，shēng mìng lì què ruò xiǎo ；qīng cǎo suī rán pǔ sù wú huá ，shēng mìng lì què hěn qiáng dà 。 《chéng nán 》èr shǒu miáo xiě le mù chūn (...)
qiè shēn chén yù yīng shì yě ，zài zhè jiā xìng fǔ ，zuò zhe dì èr gè háng shǒu 。yǒu dà háng shǒu lǐ sù lán 。yǔ lǐ yù hú zuò bàn ，yǒu tā mǔ qīn bǎn zhàng ，jiǎn le tóu fā ，bú chū lái guān shēn ，rú jīn wǒ zuò le dà háng shǒu 。lǐ yù hú zuó rì wàng wǒ ，yào yǔ lǐ sù lán sī jiàn yī miàn 。xǔ tā jīn rì xiàng jiàn ，zhe méi xiāng xiān qǐng guò sù lán lái ，qiě duǒ zài fáng zhōng ，kàn tā shuō shèn me ？zhè zǎo wǎn lǐ yù hú gǎn dài lái yě 。xiǎo shēng bèi nà qián pó bǎn zhàng ，dǔ (...)
mǎn yuán sù dàn zhī xiāng ，yǐn yù kōng xū zhī gǎn 。yǐ shàng chún yòng bái miáo ，bú shì huá cǎi ，dàn yī zuò huā yuè lóu tái jiāo xiàng huī yìng de yōu yǎ yuán lín què qīng xī kě jiàn 。xiě jǐng shì wéi le xiě rén 。xià què yào xiě dào de nà wèi huái rén niàn yuǎn de guī zhōng shǎo fù ，shēn cáng zài zhè zuò yōu yǎ de yuán lín zhī zhōng ，qí fēng zī de xiù měi 、xīn xìng de róu jìng hé xīn qíng de chóu chàng ，yě jiù kě xiǎng ér zhī le 。gěi rén yī zhǒng jiàn qí jǐng gǎn qí rén de gǎn jiào 。suǒ yǐ ，shàng xià què zhī jiān kàn sì hù bú xiàng shǔ ，shí jì shàng hái shì fēi cháng yī zhì de 。
lǐ shāng yǐn yī shēng bú dé zhì ，zhī zuò guò jǐ rèn xiǎo guān 。qí zhǔ yào yuán yīn bú shì tā wú cái ，ér shì méi yǒu zhī jǐ zhě de lì jiàn 。tā shēng cún (...)
zhè shǒu cí shì xiě mù chūn shí jiē ，qíng tiān bái zhòu ，yóu gù dì huái gù rén 。cí de shàng piàn kāi tóu sān jù shì xiě jǐng ，qíng tiān fēi yún 、shuǐ biān qīng yīn ，gěi dú zhě miáo huì chū le yī gè měi hǎo de jìng jiè 。“zuò nòng dé ”shì jiàn jiàn shǐ dé de yì sī 。xià miàn jiē zhe xiě rén ：cí rén zài zhè měi hǎo jìng jiè de qiáo xī tíng xià le mǎ ，bìng qiě bǎ mǎ xì zài tā guò qù yě céng jīng xì guò mǎ de shù shàng 。“jiù shí ”liǎng zì gào sù dú zhě ，zhè shì gù dì zhòng yóu le 。zài gù dì jiàn dào xī rì de fāng shù hái huó zhe ，hái shì nà yàng cuì lǜ ，dàn shì ，xī rì “cuì mò xún chūn ”de rén bú jiàn le ，ér qiě yǎn qián zhōu wéi yě méi yǒu rén ，zhī hǎo màn wèn shù shāo xiǎo táo gù rén xiāo xī ，ér xiǎo táo què shì wú yǔ de 。fēng jǐng yī jiù ，rén shì quán fēi ，lìng zuò zhě gǎn dào shāng qíng 。ér kě hèn de yàn yīng ，bú le jiě cí rén de tòng kǔ ，gèng bú fǔ wèi cí rén de tòng kǔ ，què gé rú yǔ luàn hóng fēi qù 。xià piàn kāi tóu sì jù xiě gǎn kǎi ，hǎo xiàng shì lìng bǐ ，shí jì réng rán shì shàng piàn de “xián qíng ”de fā huī ，bìng méi yǒu duàn le cí yì 。“chūn fēng yì ”lái zì sū shì 《méi huā 》shī ：“hé rén huì dé chūn fēng yì ，pà jiàn huáng hūn yǔ xì shí 。”jiē zhe liǎng jù ，jìn yī bù xiě yuàn hèn 、xiě chóu 。qián miàn zhī shì shuō “yuàn hèn ”nán yú sù shuō ，zhī shì shuō “chóu rú xǔ ”，ér cǐ chù zé shì dào le “duàn cháng ”de dì bù le ，dào le yào xiě “cǐ yì ”“dōu wú xīn jù ”de dì bù le ，kě jiàn qí yuàn hèn zhī shēn ，chóu zhī shēn 。zuì hòu liǎng jù yǐ hé shí zài jiàn gù rén ——xiān lǚ zuò jié ，diǎn míng le tí yì 。duì yú cí de jié jù ，lì lái shì shòu dào cí jiā zhòng shì de ，zhāng yán jiù céng shuō guò ：“mò jù zuì dāng liú yì ，yǒu yǒu yú bú jìn zhī yì shǐ jiā 。”gāo guān guó cí zhōng gù rán yǒu jié jù hǎo de ，rú 《qí tiān lè 》de “sòng jué zhēng hóng ，chǔ fēng yān shù zhòng 。”dàn shì ，yī bān shuō lái ，tā de cí de jié jù rú 《shuāng tiān xiǎo jiǎo 》de ：“yù fǎng mò chóu hé chù ？qí tíng zài huà qiáo cè 。”《xìng huā tiān 》de ：“xiǎo táo yě zì zhī rén hèn ，mǎn miàn xiū hóng nán wèn 。”《bo suàn zǐ 》de ：“shí èr diāo chuāng liù qǔ píng ，tí biàn shāng chūn jù 。”děng děng dōu hé zhè shǒu 《líng lóng sì fàn 》de jié jù yī yàng ，méi yǒu bú jìn zhī yì ，xiàng fǎn dì ，shǐ rén yǒu shuō jìn zhī gǎn 。zhè shì zhè shǒu cí de yī gè quē diǎn 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

这首词是写暮春时节，晴天白昼，游故地怀故人。词的上片开头三句是写景，晴天飞云、水边轻阴，给读者描绘出了一个美好的境界。“做弄得”是渐渐使得的意思。下面接着写人：词人在这美好境界的桥西停下了马，并且把马系在他过去也曾经系过马的树上。“旧时”两字告诉读者，这是故地重游了。在故地见到昔日的芳树还活着，还是那样翠绿，但是，昔日“翠陌寻春”的人不见了，而且眼前周围也没有人，只好漫问树梢小桃故人消息，而小桃却是无语的。风景依旧，人事全非，令作者感到伤情。而可恨的燕莺，不了解词人的痛苦，更不抚慰词人的痛苦，却隔如雨乱红飞去。下片开头四句写感慨，好像是另笔，实际仍然是上片的“闲情”的发挥，并没有断了词意。“春风意”来自苏轼《梅花》诗：“何人会得春风意，怕见黄昏雨细时。”接着两句，进一步写怨恨、写愁。前面只是说“怨恨”难于诉说，只是说“愁如许”，而此处则是到了“断肠”的地步了，到了要写“此意”“都无新句”的地步了，可见其怨恨之深，愁之深。最后两句以何时再见故人——仙侣作结，点明了题意。对于词的结句，历来是受到词家重视的，张炎就曾说过：“末句最当留意，有有余不尽之意始佳。”高观国词中固然有结句好的，如《齐天乐》的“送绝征鸿，楚峰烟数重。”但是，一般说来，他的词的结句如《霜天晓角》的：“欲访莫愁何处？旗亭在画桥侧。”《杏花天》的：“小桃也自知人恨，满面羞红难问。”《卜算子》的：“十二雕窗六曲屏，题遍伤春句。”等等都和这首《玲珑四犯》的结句一样，没有不尽之意，相反地，使人有说尽之感。这是这首词的一个缺点。
颈联一转，以景语出之，写登山所见。诗人把酒临风，游目骋怀，只见上下天光，一片清明。“溪态澄明初雨毕，日痕清淡(...)

相关赏析

屠世雄，你如今招也是不招？驿官，我问你，若招了呵，得个甚么罪？也不打紧，杀了五六个人。值的甚么，便招了时，也只一个砍狗头的罪儿。罢、罢、罢！我当初睁着眼做，今日合着眼受。杀他父子家人等。都是我来，我都招了也。屠世雄，这等的供状，怕你不招那！
这篇赠言主要分两个部分，开头以“大丈夫哪个没有奔走天下、安邦定国的远大志向”总领全文，抒发了作者的远大抱负，拂去了离别的伤感。后面两句话中的“人的一生有多久？刚聚在一起，突然间又要分别，像这样相距遥远，更何况像这样的知己朋友极难遇上”这一句表现出作者的不舍和哀伤。其中“更何况像这样的知己朋友极难遇上”更体现出了“海内存知己”的感觉。当时很快就被“亦复何辞”挥去。表现出作者的豁达，让人读起来不禁有一种轻快潇洒的感觉。
下面四句，又可以分作(...)
荷与菊是(...)

作者介绍

于休烈 （592—772）京兆高陵人。于志宁曾孙。玄宗开元初，登进士第。善文章。历迁秘书省正字、集贤殿学士、比部郎中，出为中部郡太守。肃宗时，累擢太常少卿兼修国史。时史籍燔缺，休烈请州县有得者，许上送官，一书进官一资，一篇绢十匹，又自献《五代论》，帝嘉之。累进工部尚书。虽历清要，不治产。年老，笃意经籍，嗜学不厌。卒谥元。有集。